Omgevingswet: omgevingswaarden

Goed overheidsbeleid voor de fysieke leefomgeving begint met een integrale visie. Rijk, provincies en gemeenten maken op elkaar afgestemde omgevingsvisies. De integrale visie van het Rijk is onder andere te vinden in het Besluit kwaliteit leefomgeving (Bkl). Het Bkl bevat regels voor bestuursorganen om te komen tot goede afwegingen in het domein van de fysieke leefomgeving.

Nationale omgevingswaarden geven bevoegde gezagen van decentrale overheden richting in het maken van hun beleidskeuzes. Door vervolgens toezicht te houden op de activiteiten in de fysieke leefomgeving en de omgevingswaarden te monitoren wordt inzicht verkregen in de staat van de leefomgeving. Indien omgevingswaarden niet worden behaald, zijn aanvullende programma’s verplicht.

Art. 2.15 Omgevingswet schrijft voor dat in ieder geval voor de onderwerpen luchtkwaliteit, waterkwaliteit, zwemwaterkwaliteit en waterveiligheid per AMvB omgevingswaarden moeten worden vastgesteld. In het Besluit kwaliteit leefomgeving wordt aan deze verplichting voldaan door het implementeren van de toepasselijke Europese richtlijnen, te weten: de Richtlijn luchtkwaliteit (2008/50/EG), Kaderrichtlijn water (2000/60/EG), Grondwaterrichtlijn (2006/118/EG), Richtlijn prioritaire stoffen (PbEU 2013, L 226/1) en de Zwemwaterrichtlijn (2006/7/EG). Voor waterveiligheid moeten op provinciaal niveau twee omgevingswaarden verplicht worden vastgesteld.

Decentrale overheden mogen omgevingswaarden ook op eigen initiatief opstellen, zodat zij lokale of regionale kwaliteitsambities kunnen realiseren. De omgevingswaarde moet dan wel bijdragen aan het doel van de Omgevingswet. Deze op eigen initiatief opgestelde omgevingswaarden mogen niet ruimer zijn dan de verplichte omgevingswaarden. Een omgevingswaarde hoeft niet het gehele ruimtelijke gebied (territorium) van het bestuursorgaan te bestrijken, men kan ook regionaal of lokaal differentiëren.